Miyamoto "Miya" Yamato

Nie jest jasne w jaki sposób demoniczny lis pojawił się na świecie. On sam nie umie tego powiedzieć. Nie pamięta tego dokładnie. Jego data urodzin została ustalona za dzień kiedy jako jeszcze maleństwo został podrzucony pod drzwi szpitala. O dziwo wyglądał jak ludzkie dziecko. Być może stało się to za sprawą amuletu, który miał cały czas przy sobie. Wyglądał mniej więcej jak miesięczne niemowlę, całkowicie bezbronne i zostawione samo sobie. Czysty przypadek chciał, że znalazła go pewna pielęgniarka, która potem zdecydowała się go adoptować. Maleńki lis nigdy nie był w domu dziecka. Nie poznał co to znaczy nie mieć mamy czy taty. Pierwsze lata życia musiał korzystać z amuletu by można było się z nim kontaktować, nauczyć go funkcjonowania jak człowiek. Z biegiem lat coraz bardziej opanowywał sztukę zmiany w człowieka. Im on lepiej to potrafił tym moc amuletu słabła, aż do chwili kiedy stała się bezużyteczną zabawką, lub ładniejszą ozdobą.
Pierwsze lata życia spędził głównie u boku matki. To ona wychowywała go, uczyła chodzić, jeść i tak dalej. To z nią miał najsilniejszą więź. Mimo, że była tylko człowiekiem to potrafiła go zrozumieć, nawet to jak bał się kiedy pojawił mu się pierwszy ogon. To ona przytulała go kiedy pierwszy raz upadł i poranił kolana i rączki. To ona czytała mu bajki i pokazała jak cudowną sztuką jest pomaganie innym. To właśnie dla niech chciał być lekarzem. Chciał być taki jak ona.
Z jakiś dziwnych i niepojętych przyczyn bał się ojca. Uważał go za przerażającą, wiekową istotę, która pożera sny. Coś przypadkiem usłyszał, źle zrozumiał, a potem jak tylko widział ojca to uciekał do matki. Miał tak z rok lub dwa, potem mu przeszło. No tak można powiedzieć, przynajmniej na tyle by nie uciekać przed nim. O wiele bardziej go zrozumiał i zaufał mu kiedy miał z dziesięć, może dwanaście lat i to właśnie ojcu pierwszemu pokazał swój drugi ogon. Był taki dumny, a akurat mamy nie było. Został ojciec. To był krok milowy w ich relacji. Potem było już o wiele lepiej. Ojciec nie był straszny... był na swój sposób wyjątkowy, tak jak lisek.
Uczył się dobrze, można nawet powiedzieć, że bardzo dobrze. Studiował medycynę, najpierw zainteresował się chirurgią, a potem rozwinął to o chirurgię urazową. Mimo całej swej wiedzy i doświadczenia. Mimo wszystkiego tego co zdołał osiągnąć jako profesor medycyny, autor artykułów i książek, wykładowca... mimo to wszystko nie był w stanie sprawić, by jego ukochana mama nie umarła. Śmierć matki była jedną z dwóch tragedii, które sprawiły, że do dziś boi się kochać kogoś innego niż członków rodziny.

Około piętnaście lat temu zainteresował się kardiologią, poszerzył swe doświadczenie jako lekarz o tą dziedzinę medycyny. Około pięć lat temu zaczął odkrywać bardziej swe ludzkie emocje... inaczej... on się zakochał, a potem utracił najbliższą sobie osobę. Do dziś nosi w sercu ranę, która nie chce się zagoić. Czas bowiem nie leczy ran, zaciera jedynie pewne wspomnienia. Czas nie jest lekarzem dusz, jest jedynie sprzątaczką.
Ze względu na trudności z nawiązywaniem relacji międzyludzkich nigdy nie związał się z nikim. Miał romans z bardzo bliskim i długoletnim przyjacielem, jednak skończył się on śmiercią owej osoby. Mężczyzna potrzebował bardzo wiele czasu by dotrzeć do lekarza, zdobyć zaufanie lisa. Kiedy już mu się to udało miał w nim swego wiernego partnera i przyjaciela. Miało być pięknie, szczęście miało trwać wiecznie... nic jednak nie było takie jak powinno. Jego ukochany zginął w wypadku, a lis nie był w stanie by temu zapobiec. Uciekając przed bólem poświęcił się pracy i nauce. Śmierć przyjaciela rozbiła go emocjonalnie, sprawiła, że zaczął jeszcze bardziej, z większym uporem uciekać przed uczuciami.
Ostatni rok jego życia był jednocześnie jednym z najlepszych i najgorszych. Jego przeznaczeniem i przekleństwem. Mógłby ze spokojem powiedzieć, że kocha i nienawidzi jednocześnie. Te uczucia się ze sobą łączą w dziwnej symbiozie, której nie każdy jest w stanie pojąc sensu. Rok z życia mężczyzny, podczas którego nie potrafił pogodzić się z stratą ukochanej osoby, jednocześnie starając się żyć dla swego dziecka, poświęcić mu całkowicie. Próbować poskładać to coś co było rozbitymi kawałkami szkła, kiedyś układającego się w jego życie.

Trzy lata temu urodził się jego pierworodny, prawdopodobnie jedyny i ostatni syn. Nie. Nie był to owoc romansu czy szalonej nocy. Analityczny umysł lekarza wszystko zaplanował do każdej chwili. Dziecko urodziła mu chińska bogini, być może to był przejaw jej miłosierdzia dla boskiego pupila, a może jedynie kaprys. Tylko dzięki niej mógł zostać ojcem. Dokładnie trzy lata temu przeniósł się ze szpitala do prywatnego gabinetu, nie od razu, ale bardzo stopniowo. Powoli. Najpierw dziecko miało opiekunki, ale kiedy na pierwsze urodziny pojawiło się u maluszka coś takiego jak ogonek postanowił zrezygnować całkowicie z praktyki w szpitalu. Maleństwo jest lisem, ale w praktycznie przez cały czas pozostaje w ludzkiej postaci, nie do końca też kontroluje pojawianie się u uszków i ogonka. Przyczyną obecnej formy dziecka, oraz tego, że czasami pojawiają się jedynie lisie atrybuty jest być może pochodzenie matki.

Dziś lis pracuje w domu, dzieli swój czas między opieką nad dzieckiem, a pacjentami. Ma wynajętą opiekunkę dla dziecka i gosposię, która zajmuje się jego domem. Żyje. Jednak nie planuje. Żyje kolejnym dniem swego trzyletniego już dziecka. Trwa myślą, że pojawią się kolejni pacjenci i nie umie zapomnieć jak bardzo kogoś kiedyś kochał... Rok... to powinno już minąć... ale czemu nadal jest w nim? Kiedy zamyka oczy wciąż go widzi, ma wrażenie, że wystarczyłoby podnieść dłoń, a ukochany tam będzie. Prawie... prawie czuje ciepło jego ciała przy sobie, ale kiedy otwiera oczy jest sam. Kiedy zasypia znów przeżywa chwile z nim. Już nie płacze. Łzy wyschły. Radzi sobie całkiem dobrze dzięki wsparciu ojca, ale nie potrafi przestać kochać zmarłego przyjaciela. W tym nawet jego zdolny ojciec nie potrafił sobie poradzić, a może to lis blokuje to? Nie chce zapomnieć? Chce żyć przeszłości, bo w niej jest ktoś kto był tak bardzo bliski, że każdy oddech bez niego boli?

Jeśli ktoś lubi czytać o uczuciach: