Sawney

W przeciwieństwie do wszystkich ludzi na Ziemi, nie został poczęty podczas zbliżenia dwojga ludzi i żadna kobieta nie wydała go na ten świat. Swoje istnienie zawdzięcza ludziom, którzy zaczęli wierzyć w to, że jakaś istota opiekuje się ich snami – gdyby nie ich wiara, bogowie, w których kręgach nie było opiekuna snów, sami nie zaczęliby wierzyć w istnienie bytu odpowiedzialnego za sferę marzeń sennych.
To właśnie ich wiara powołała do życia istotę zdolną całkowicie kontrolować krainę snów, w której również żyła przez naprawdę długi czas. W żaden sposób nie mogła jej opuścić, jednak to jej nie przeszkadzało. Spełniała swą powinność, która także pozwalała jej poznawać ludzi oraz dotykać ich umysłów.
Nie przyszło to od razu, ale taka forma kontaktu z pogrążonymi we śnie ludźmi i w większym stopniu bogami przyczyniła się do wzrostu świadomości u pana snów, co doprowadziło do tego, że zaczął wychodzić poza obszar snów, zbliżając się bardziej do śpiących ludzi, których umysły stały przed nim otworem.
Dotąd nie wykraczał poza zakres swoich obowiązków, ale teraz to się zmieniło i zaczął wykorzystywać śmiertelników do tego, by sprawdzić, czego może dokonać, jaki wpływ wywierają na nich jego zdolności. Ponieważ nie byli tak silni i bardziej odporni, jak bogowie nieraz nie kończyło się dla nich to najlepiej – wielu z nich postradało zmysły, straciło swoją osobowość i dawne życie – rzeczy, których nie mógł im zwrócić.
Może było to złe i okrutne postępowanie, ale miało swój cel. Dla tej istoty była to możliwość nauki, która bardzo często oznacza poświęcenie.
Kolejne wieki istnienia pana sfery snów uczyniły go jeszcze bardziej świadomym, ale także pozwoliły mu poznać jeszcze bardziej ludzi i zarazem być blisko bogów, którym pozwalał śnić o dawnych czasach, nawet, jeśli wiara w nich została wyparta przez szeroko rozumiany postęp. Istota panująca nad sferą snów również usunęła się w cień, nie opowiadając się za żadną ze stron, jednocześnie dla swoich potrzeb wykorzystując fakt, że również ludzie przestali w nią wierzyć. Sprawiło to, że stali się mniej czujni i tym samym bezbronni – nie sposób bronić się przed bytem, który w krainie snów może zrobić wszystko, czego zapragnie oraz wyjść poza jej obręb i zajrzeć do umysłu danego człowieka.
Będąc zarówno blisko bogów, jak i śmiertelników, bezcielesny byt odkrył to, że prócz niego istnieją jeszcze inni Zaświatowcy, którzy wraz z bogami woleli się poddać i ukryć się przed całym światem ludzi. Dla bezstronnego obserwatora wydawało się to nie do przyjęcia z tego względu, że bogowie i Zaświatowcy uchodzili za silniejszych od ludzi, których było więcej. Z pewnością postęp też był utrudnieniem.
Stworzony za sprawą wiary bogów i śmiertelników byt zapragnął przyjrzeć się tym wydarzeniom z bliska, co wymagało jednak posunięcia się jeszcze dalej – sam nie miał ciała i w świecie rzeczywistym nie mógł go stworzyć, ale będąc już świadom swych mocy postanowił pozyskać na wyłączność ciało jednego ze śmiertelników. Była to jednak rzecz, której nigdy nie robił i wymagała również wielu prób, a przede wszystkim znalezienie odpowiedniego naczynia – na tyle uległego, by mógł je przejąć i na tyle silnego, ono nie uległo zniszczeniu, kiedy się do niego „wprowadzi”.
Z czasem istota zaczęła dostrzegać wady tego rozwiązania, które zwracało na niego zbyt dużą uwagę i też ludzie nie żyli wiecznie, ich ciała można było łatwo uszkodzić, chorowali i starzeli się. Było to bardzo niesatysfakcjonujące. A to skłoniło go do poszukiwania innej, lepszej alternatywy – odkrył ją dzięki bogom i przebywaniu blisko nich. Obecność bogów sprawiała, że powstało wielkie skupisko potężnej magii, która pozwoliła mu stworzyć cielesną formę, która była niewątpliwie podatna na wiele czynników, ale była jednocześnie silniejsza i opierała się procesom starzenia się. Tak stał się Chodzącym w Snach.
Był przy tym, kiedy powstawało miasteczko Luciferum, co więcej… pomagał je budować, co było związane z tym, że bardzo podobała mu się idea miasteczka dla takich istot, jak on. Chciał tylko jednego, spełniać swoją Namiętność i to bez jakichkolwiek ograniczeń, tak, jak dotąd to miało miejsce.
Nie angażował się w sprawy bogów, bowiem to było coś, co go nie dotyczyło – zmieniło się to dopiero wtedy, kiedy ludziom nie odpowiadało istnienie Luciferum i obecność bogów oraz Zaświatowców. Powinien pozostać bezstronny, zaszyć się gdzieś i przeczekać ten konflikt, jednak wybrał obronę własną i pokazanie ludziom, gdzie jest ich miejsce.
Przez własną przezorność udało mu się uniknąć śmierci w katastrofie, jaka miała miejsce po tym, jak ludzie zabili pierwszego boga. Nie było mu żal tych wszystkich ludzi, którzy zginęli, czego nie można powiedzieć o Żaświatowcach i bogach, którzy ostatecznie odeszli z tego świata. Z tego pierwszej w chwili nie był zadowolony, ale po prawdzie dla niego nic się nie zmieniło.
Pozostali też ci Zaświatowcy, którzy przetrwali katastrofę. To pozwoliło mu ich poznać, tym bardziej, że pomagał im odbudować to miasteczko. Przebywając wśród nich uczył się funkcjonowania w społeczeństwie, zasad w nim panujących, chociaż wiele z nich mu się nie podobało, lecz w tym nie było nic dziwnego.
Mijały lata, a on żył zarówno wśród bogów i innych Zaświatowców oraz ludzi.
Z tymi ostatnimi było najtrudniej nawiązać mu relacje, zwłaszcza, że poznał ich przez te wszystkie wieki od wielu stron, zarówno tych najlepszych, jak i najgorszych. Miał też na uwadze wydarzenia, które doprowadziły do wielu tragedii, pamiętając, że tak naprawdę ludzie nie chcą innych istot od siebie i kiedyś znowu im przypomną, a wszystko zacznie się od nowa.
Nie wszyscy byli jednak tacy, o czym przekonał się, kiedy poznał śmiertelną kobietę, z którą połączyło go na tyle głębokie uczucie, że została jego żoną. Niedługo po ślubie zaczęli starać się o dziecko, jednak okazało się to niemożliwe do realizacji, czego przyczyną niewątpliwie było to, że nie jest człowiekiem. Trudno było się im z tym pogodzić, ale znaleźli alternatywę dla tego stanu w postaci adopcji pierwszego, a później i drugiego dziecka, które kochali jak własne. Pomimo tego, że żyli obok siebie w względnym spokoju, wielu ludziom nie podobało się to, że jeden z tych całych Zaświatowców związał się z ludzką kobietą. Najbardziej to nie podobało się rodzinie jego żony i coś takiego nie mogło skończyć się dobrze.
Nie miało znaczenia to, że są razem szczęśliwi, że wspólnie wychowują dzieci i że żona pokazała mu bardzo wiele i wiele rzeczy go nauczyła, tak, że dzięki niej stał się trochę lepszym Zaświatowcem. Nie tyle próbowali ich rozdzielić, co pozbyć się problemu, jakim był on, ten przeklęty Zaświatowiec. Czterech mężczyzn, którzy przyszli do ich domu bardzo szybko przekonało się, że zabicie go wcale nie jest takie proste oraz, że temu przeklętemu Zaświatowcowi powstrzymanie ich nie stanowi żadnego problemu. Zapewne by ich zabił, gdyby nie to, że jego żona powstrzymała go przed dokonaniem tego i przekonała go, by oddać ich w ręce odpowiednich służb. Tak też uczynili. Od tego momentu ich wspólne życie trochę się poprawiło w tym względzie.
Kobieta, którą kochał nie była długowieczna i przez wszystkie spędzone razem lata zmieniała się, stawała się coraz starsza i w końcu odeszła z tego świata. Pomimo świadomości, że ludzie są znacznie słabsi od nich, Zaświatowców i pomimo, że część ich jestestwa uważał za niewarte uwagi, śmierć ukochanej kobiety sprawiła, że odczuł te same emocje – smutek, żal i tęsknotę. Jednocześnie bardzo miło wspominał te wszystkie lata spędzone z nią. Nigdy też nie zapomniał wszystkiego, czego nauczyła.
Przez te wszystkie lata obserwował również przemiany Luciferum, które niegdyś było małym i skromnym miasteczkiem, a które ostatecznie stało się stosunkowo wielką metropolią. Dostosował się do tych czasów, chociaż przyszło mu to z pewnym trudem.
Widząc, że wielu Zaświatowców wykorzystuje swoje zdolności w zazwyczaj słusznym celu i by zapewnić sobie utrzymanie, sam postanowił uczynić to samo, decydując się rozwiązywać problemy ze snem, które mogą dotknąć zarówno ludzi, naczynia na boskie dusze czy innych Zaświatowców.