James McBlanc alias Archanioł Gabriel

Myślami wybiegam poza czas i miejsce. Jestem samotnym wędrowcem na drodze ku, czemu? Niegdyś posiadałem nadzieję, że me zadanie jest istotne, że mogę zmienić świat i ludzi. Och, jakiż naiwny w ten czas byłem…
Opuściłem Królestwo Niebieskie by poznać życie ziemskie, lecz gdy zachłysnąłem się nim jak topielec wodą, a dobro które szerzyłem migotało niczym niepewny płomień samotnej świecy pośród nieogarniętej ciemności. Zwątpiłem w swą moc i dar od Pana. Teraz mówiąc to od serca po wszystkich tych latach, które spędziłem  na ziemi pokochałem i znienawidziłem ludzi. Albowiem nie ma miary dobra i zła. Nie potrafiłem osądzić ludzkości, a przebywając wśród nich nawet i po wieku odkrywałem coś nowego, innego dla mnie.
Obserwowałem ich z ukrycia i byłem wśród nich. Morderstwa, oszustwa i zdrady, których się dopuszczali przeplatały się nierozłącznie z dobrocią, lojalnością, braterstwem i miłością, które czynili.
Poznawałem ich życie od kolebki zgłębiałem; kodeksy, etykiety, prawa, języki, historię. Jak również samemu dane mi było zakosztować pełnej gammy przeżyć począwszy od zdrady po miłość, lojalność, braterstwo, gniew oraz samotność, która owładnęła mną na czas bliżej nie określony. Było mi z nią „do twarzy” - jak żartowano.

Spoglądając wstecz i próbując zweryfikować swe „ziemskie życie” muszę przyznać, iż niczego nie żałuje, lub by nie skłamać być może popełniłem kilka wykroczeń aczkolwiek blakną one przy tym co dobre. I tak w wierze trwam te ponad dwieście lat.

***

21, styczeń A.D 2014r.

Siedząc na skraju jeziora Tarawera spoglądałem w dal i rozmyślałem o początkach. Przy czym nieodparcie na usta cisnął się delikatny uśmiech.

  Miasteczko Luciferum na pierwszy rzut oka wydaje się być cichym, niezwykle urokliwym miejscem i takie poniekąd jest. Znalazłem tu to czego szukałem więc jak dla mnie jest idealne. Co więcej? Czuję w tym właśnie miejscu namiastkę domu jeśli można to w ten sposób ująć. Bo po prawdzie to też i Luciferum, jako takie miasteczko to normalne do końca nie jest i właśnie to niezwykle kusząco, wręcz jak magnes przyciągnęło mnie. A skąd? Cóż.., przez lata błąkałem się po świecie w niektórych krajach spędzałem lata w innych zaledwie dni, lecz zawszę starałem się poznać historię, obyczaje, kulturę, a przede wszystkim kuchnię danego regionu.   Nie wiedzieć nawet kiedy pseudonim „Obieżyświat” jakoś sam do mnie przylgnął.
  Lata temu będąc w Melbourne spotkałem się z zaprzyjaźnioną wiedźmą, którą kiedyś w dość hazardowy sposób ocaliłem od stosu nader gorliwych braci Inkwizytorów z Hiszpanii. Ona to właśnie nakłaniała mnie dość długo i nader przekonująco do odwiedzenia Luciferum. Przyznam szczerze, że jej obietnice i zapewnienia odnośnie tego miasteczka nieco wątpiłem i długo zbierałem się ku temu aby cokolwiek przedsięwziąć w tej sprawie. Dopiero po II wojnie światowej przybity i zrezygnowany postanowiłem uciec od świata. Nawet nie miałem pojęcia w co się pakuję…
  O, dziwo „bajki” opowiadane przez przyjaciółkę były prawdą. Owszem spotykałem w wielkich metropoliach inne istoty, lecz nigdy nie widywałem ich tylu naraz i to jeszcze w miarę pokojowych zamiarach.
Mimo ciepłego stosunku do Luciferum, na stałe przeniosłem się stosunkowo nie dawno i wydaje mi się że zostanę tu na dłużej...

***

16 marca A.D 2014r.

Zaskakująca oferta…

Od momentu zamieszkania w Luciferum minęło kilka tygodni w ciągu tego okresu zdążyłem poznać miasto i kilku jego mieszkańców. Nie czułem potrzeby udzielania się towarzysko i szukania nowych znajomości. Egzystowałem w ciszy. Nie wybiegałem myślami dalej niżeli dzień w przód. Oszczędności zbierane przez lata pozwalały mi na wygodne życie, lecz wszystko zmieniło się po otrzymaniu dość nietypowego listu. Zdziwienie me było tym większe ponieważ; primo nikt z mego otoczenia nie znał adresu, ani w przybliżeniu miejsca mego aktualnego pobytu. Sekundo nie nawiązałem z nikim w mieście na tyle bliskiej relacji by wymieniać się korespondencją.
Otwarcie przyznam, że z początku zlekceważyłem ową wiadomość uznając iż nastąpiła pomyłka. Dopiero po jakimś czasie, gdy ciekawość i zaniepokojenie urosły do tego stopnia, że nie potrafiłem skupić myśli na czymkolwiek innym zajrzałem do koperty. Pierwszą rzeczą przykuwającą uwagę był niewątpliwie herb na pieczęci lakowej przedstawiający kruka z podkową w szponach. Uśmiechnąłem się lekko zaczynało się robić ciekawie. List był napisany elegancko, pismem lekko pochyłym, pewną i zdecydowaną ręką w dodatku pachniał lawendą…  

Drogi przyjacielu,

Wybacz, że odzywając się po tylu latach pomijam grzecznościowe pytania o zdrowie i tym podobne. Wierzę jednak, że zdrowie i kondycja Ci dopisują w równym stopniu co przed laty.
Doszły mnie słuchy, że uciekłeś na kraniec świata by tam poddać się samotnej egzystencji. Już pominę fakt, że z owym zamiarem nie raczyłeś się podzielić i zniknąłeś niespodziewanie. Cieszę się jednak, że wybrałeś akurat miasto Luciferum z wiadomych względów. Martwi mnie jedynie fakt, iż możesz być apatyczny i zamknięty dla otoczenia to też przedsięwzięłam odpowiednie kroki w celu zwrócenia Cię światu w całej twej krasie.
Przyjmij zatem ten oto drobny upominek i niech Ci służy, być może kiedy następnym razem się spotkamy wypijemy lampkę wina i opowiesz mi ciekawe historie…?

Twoja najmilsza przyjaciółka
Natasha.    

PS. Nie próbuj ponownie uciekać bo i tak Cię znajdę.

- Cholera! - przekląłem i wstałem sprężyście - Nie ma adresu zwrotnego, szlag by to – podszedłem do okna i spoglądałem w dal na zatokę – westchnąłem zrezygnowany.
  Pub o którym wspominała Natasha okazał się być dość popularnym miejscem w North-Whest Side, a świadomość, że zostałem jego nowym właścicielem wcale nie polepszała mego nastroju, wręcz przeciwnie. Wywierała na mnie presję.
Jednakże co tu dużo mówić miejsce to ma swą duszę, a Natasha wie co dobre. Kto wie może dobrze zrobi mi taka zmiana?